Kategoria: Wojskowa Służba Zdrowia

Pamiątkowy medal wybity z okazji jubileuszu 5. lecia Wojskowej Specjalistycznej Przychodni Lekarskiej przy 113. Szpitalu Wojskowym z Przychodnią w Grudziądzu ; 1.02.1996 r.

113 WOJSKOWY SZPITAL GARNIZONOWY 1952 – 01.02.1996

Jeszcze przed podpisaniem Traktatu Wersalskiego (28 VI 1919 r.), wysłano do Grudziądza wojskowe komisje odbiorcze. Przewodniczącym komisji sanitarnej był por. lek. Stanisław Zieliński, który protokolarnie przejął dla Polski lazaret garnizonowy i forteczny wraz z wyposażeniem.

Po wkroczeniu Wojsk Polskich, szpitale poniemieckie stały się bazą do sformowania dużego Wojskowego Szpitala Okręgowego, podległego Dowództwu Okręgu Generalnego „Pomorze”, którego sztab rozlokował się wówczas w Grudziądzu. Szpital Okręgowy liczył 600 łóżek, które rozdzielono pomiędzy następujące oddziały w osobnych pawilonach: chirurgiczny, laryngologiczny, neurologiczny, oczny, wewnętrzny, zakaźny z gruźliczym oraz weneryczny na cytadeli. Władze wojskowe zapewniły kadrę lekarską, a opiekę pielęgniarską sprawowały ochotniczki i świeżo przeszkolone siostry PCK. Z końcem  1921 r., przemianowano DOG „Pomorze” na Dowództwo Okręgu Korpusu nr VIII i przeniesiono sztab wraz z całym szpitalem do Torunia.

W Grudziądzu pozostawał tylko Szpital Rejonowy na 300 łóżek, którego zadaniem było zabezpieczenie rozrastającego się garnizonu. Oprócz drobnych zachorowań wśród żołnierzy, było też bardzo dużo nieszczęśliwych wypadków np. po płoszeniu się koni w Centrum Wyszkolenia Kawalerii, zdarzały się też katastrofy lotnicze z ciężkimi urazami, którym ulegali kursanci miejscowej Szkoły Strzelania i Bombardowania. W tym czasie Szpital forteczny pełnił funkcję izby chorych 18. Pułku Ułanów Pomorskich, który stacjonował w twierdzy.

W 1931 roku, miała miejsce kolejna reorganizacja szpitali, podczas której przemianowano Izbę Chorych na Filię 8. Szpitala Okręgowego i znacznie ją powiększono do 200 łóżek, a potem i do 300.

W obliczu nadchodzącej wojny Szpital Rejonowy przewidziany był do wczesnej ewakuacji ze względu na bliskość granicy. Rozkaz przenosin nadszedł pod koniec sierpnia 1939 r. Chorych wypisano lub przeniesiono, a cały sprzęt wywieziono specjalnym transportem kolejowym do Ciechocinka (25 VIII), a potem w głąb kraju, do Pińska, na Polesie, gdzie miał powstać szpital polowy.

W czasie trzydniowego boju o Grudziądz (1-3 IX 1939), teren Filii znalazł się od razu pod ogniem artylerii i broni maszynowej niemieckiej. Na terenie szpitala Niemcy zorganizowali szpitalnych obóz przejściowy dla zdrowych polskich jeńców wojennych: uczestników bitwy nad Bzurą i obrońców Warszawy. Po selekcji, odsyłano ich do obozów stałych, głównie w Prusach Wschodnich.

Po zakończeniu działań wojennych, w okresie od 6 III 1945 r. do  09 II 1952 r. w Grudziądzu nie stacjonował  żaden większy oddział Wojska Polskiego. Wraz z pojawieniem się 6. Dywizji Artylerii Przełamania, 9 lutego 1952 r. rozkazem Ministra Obrony Narodowej uruchomiono ponownie szpital wojskowy. W systemie pawilonowym uruchomiono 6 oddziałów (chirurgiczny, wewnętrzny, oczny, laryngologiczny, dermatologiczny oraz zakaźny – w sumie ok. 250 łóżek i przychodnię zwaną polikliniką. Obsadę lekarską stanowili powołani przymusowo „z cywila” lekarze, przeważnie zaraz po studiach.

Po 40 latach funkcjonowania szpital, znowu zaczęto mówić o jego likwidacji szpitala. Powodem były przemiany ustrojowe oraz redukcji liczby żołnierzy całego wojska. Pomimo starań o utrzymanie tak potrzebnej wojsku i miastu lecznicy, minister Zbigniew Okoński (kadencja 7 III – 22 XII 1995 roku) podpisał w dniu 1 lutego 1996 r. decydujący rozkaz „rozformowania” czyli całkowitego zamknięcia.

Główną część terenu szpitala z budynkami sprzedano prywatnemu przedsiębiorstwu. Pozostawiono tylko przy ulicy 1,5 hektara parku i 6 budynków dla przychodni.

od 01.02 1996 r. zaczęła działać Wojskowa Specjalistyczna Przychodnia Lekarska.

Źródło: BIULETYN Koła Miłośników Dziejów Grudziądza, nr 33, 9.08.2021 r.

Pamiątkowy medal wybity z okazji IV Konferencji Naukowo Szkoleniowej Ortopedów Wojska Polskiego, która odbyła się w maju 1987;

rewers: Kliniczny Oddział Chirurgii Urazowej i Ortopedii,Wojskowy Szpital Kliniczny Kraków

Pamiątkowy medal: Wojskowy Szpital Uzdrowiskowy w Ciechocinku 1 VI 1945 ;

rewers: dr Roman Ignatowski; pionier uzdrowiska 1805-1889;

sygnatura: Edward Gorol

znak Mennicy Warszawskiej

W drugiej połowie XIX wieku pojawił się projekt wykorzystania walorów leczniczych Ciechocinka na potrzeby zdrowotne armii rosyjskiej. Podjęto wówczas decyzję wzniesienia obiektu sanitarnego na potrzeby wojska w południowo-wschodniej części miasta. Po odzyskaniu niepodległości, na przełomie kwietnia i maja 1919 r., uruchomiono w Ciechocinku pierwszą polską wojskową placówkę lecznictwa uzdrowiskowego – Wojskowy Szpital Sezonowy. Wykorzystano do tego celu baraki po rosyjskiej Wojskowej Stacji Sanitarnej i pomieszczenia eksploatowane przez niemiecką służbę zdrowia w czasie wojny.

We wrześniu 1939 r. w Ciechocinku powstał Szpital Wojskowy nr 801 na 120 łóżek, który działał od rozpoczęcia działań wojennych aż do ewakuacji 8 – 9 września. Miasto zostało zdobyte przez nazistów 12 września. W czasie okupacji, 22 grudnia 1939 r, zmieniono nazwę Ciechocinka na Hermannsbad, na cześć Hermanna Göringa. Tak więc słynne uzdrowisko stało się wielkim szpitalem wojskowym, a pierwszy sezon kuracyjny, oczywiście tylko dla Niemców, rozpoczął się 1 czerwca 1940 roku.

Po II wojnie światowej szpital reaktywowano w marcu 1945 roku, trzy miesiące później otwarto Sanatorium dla Oficerów Wojska Polskiego. W 1960 roku powołano Wojskowy Zespół Sanatoryjny, a baza zabiegowa placówki znacząco się rozrosła.

Obecnie 22. Wojskowy Szpital Uzdrowiskowo-Rehabilitacyjny dysponuje bogatą bazą zabiegową, która umożliwia leczenie chorób neurologicznych, reumatologicznych, laryngologicznych, wewnętrznych, a przede wszystkim kardiologicznych.

Roman Ignatowski (1805 -1889) – polski lekarz, pionier balneologii, uczestnik Powstania Listopadowego

Urodził się w okolicach Lublina w niezamożnej rodzinie Wojciecha i Marianny z Dziewulskich. W 1825 r. przybył do Warszawy gdzie zapisał się na Wydział Lekarski Królewskiego Uniwersytetu. W 1830 r. ukończył studia i uzyskał absolutorium. W grudniu 1830 służył w pułku jazdy Krakowskiej jako lekarz sztabowy. Za męstwo odznaczony Złotym Krzyżem Virtuti Militari. Po upadku powstania powrócił do Warszawy, złożył końcowy egzamin i uzyskał dyplom doktora medycyny.

W 1839 r. wraz z dr Karolem Reinhardtem (radcą dworu i pomocnikiem głównego inspektora służby zdrowia Królestwa Polskiego) sporządził projekt urządzenia zakładu wód mineralnych w Ciechocinku. Dwa lata później został uruchomiony zakład leczniczy, a dr  Roman Ignatowski zamieszkał Ciechocinku i został lekarzem przy warzelniach oraz lekarzem zdrojowym, a od 1851 r. lekarzem szpitala Św. Tadeusza. Na wniosek dr Ignatowskiego rozbudowano ciechocińskie zakłady lecznicze w 1842r., 1849 r. i 1870 r.                                                                                                                      

Doktor Ignatowski dbał nie tylko o zdrowie fizyczne przyjeżdżających, ale aktywnie uczestniczył w organizacji życia kulturalnego w mieście. To dzięki jego znacznemu zaangażowaniu powstał Teatr Letni.

W 1873 został prezesem Rady Lekarskiej przy Zarządzie Wód Mineralnych. Był autorem publikacji przedstawiających wyniki swoich badań o wpływie słonych wód mineralnych na zdrowie i sposobach zastosowania lekarskiego.

Zmarł w Warszawie, spoczywa na Cmentarzu Powązkowskim.

Pamiątkowy medal wybity z okazji jubileuszu 30. lecia 7. Szpitala Marynarki Wojennej Gdańsk-Oliwa, 1945-1975 (po reaktywacji)

Historia 7. Szpitala Marynarki Wojennej zaczyna się w latach 30. XX wieku. W tym okresie Marynarka Wojenna przechodziła swój renesans, co wiązało się z ogromnym zapotrzebowaniem na stacjonarną placówkę medyczną. 1 maja 1932 roku na Oksywiu powstał pierwszy w historii jednostki bardzo dobrze wyposażony 100 łóżkowy Szpital Morski, z oddziałem chirurgicznym, chorób wewnętrznych z pododdziałem chorób zakaźnych i położniczo – ginekologicznym.             

W 1939 r., po wybuchu II wojny światowej,  placówka funkcjonowała jako Szpital Polowy. Jego ponowna reaktywacja to rok 1945. Mocą rozkazu Dowódcy Marynarki Wojennej powstał Garnizonowy Szpital Marynarki Wojennej w Gdyni przy ul. Morskiej.  Po dwóch latach działalności, z powodów administracyjnych, ponownie został przeniesiony do budynków na Oksywiu. Kolejna i ostateczna przeprowadzka Szpitala miała miejsce w 1949 roku z Oksywia do Gdańska – Oliwy (ul. Polanki 117). Tutaj na bazie budynku byłego sanatorium lotników niemieckich i urokliwego Dworu V zwanego „Jutrzenką” powstała docelowa stacjonarna jednostka medyczna Marynarki Wojennej.

Pierwsze prace budowlane rozpoczęły się w 1952 roku, natomiast pierwsze nowe pawilony oddano do użytku w lipcu 1954 roku. W 1953 r. rozkazem zmieniono nazwę  placówki na „7 Szpital Marynarki Wojennej„. Pacjentami jednostki byli żołnierze marynarki, wojsk lądowych i sił powietrznych rejonu Trójmiasta. Na specjalne pozwolenie Szefa Oddziału Służby Zdrowia MW leczono pacjentów cywilnych.

Ogromny przełom i wkład szpitala w tzw. lecznictwo powszechne nastąpił w 1973 r., kiedy na wniosek władz wojewódzkich i rozkaz dowódcy MW, jednostka włączyła się w harmonogram ostro-dyżurowy Trójmiasta. Placówka rozwijała się nie tylko na polu medycznym, ale i naukowo badawczym. Powstało Koło Naukowe Lekarzy i Farmaceutów, wprowadzono tzw. posiedzenia referatowe w grupie chirurgicznej i internistycznej, organizowano szkolenia wojskowo-medyczne dla całego personelu.

W latach 70-tych na oddziale neurologii z inicjatywy dr Teresińskiego po raz pierwszy w Polsce podjęto próbę terapii stwardnienia rozsianego w komorze dekompresyjnej hiperbarią tlenową.

W roku 1992 chirurdzy ze Szpitala Marynarki Wojennej,  jako jeden z nielicznych ośrodków w kraju, wykonali operację laparoskopowego usunięcia pęcherzyka żółciowego. Przez kolejne lata na bloku operacyjnym odbywały się szkolenia w zakresie laparoskopii.

Pamiątkowy medal z okazji 25. lecia Szpitala Garnizonowego ( 1952-1977);

średnica 6,5 cm

Pamiątkowy medal wydany przez Szpital Wojskowy JW 1201 Opole

JW (Jednostka Wojskowa) 1201:

54.Batalion Medyczno-Sanitarny (1955 – 1962)

54.Batalion Medyczny (1962 – 1981)

54.Batalion Medyczny – Specjalistyczna Przychodnia Lekarska (1981 – 1982)

54.Batalion Medyczny – Szpital Wojskowy (1982 – )

awers – napis : Natura Sanat Medicus Curat (tł.: Natura leczy, lekarz się troszczy)

średnica: 4,5 cm.

Pamiątkowy medal z okazji 40. lecia 4. Wojskowego Szpitala Klinicznego z Polikliniką we Wrocławiu.

awers: w otwartej książce na tle Laski Eskulapa – symbolu medycyny, uwzględniono kluczowe daty: 1944 – 1984 oraz po okręgu – nazwy miejscowości związanych z historią szpitala: Białopole – Kiwerce – Rokitnica – Wrocław;

rewers: nad czołgiem skrót: SOW – Śląski Okręg Wojskowy

sygnowany podwójnie: HJ (?) i PR.

wymiary: 7,5 x 7,5 cm

Początki 4. Wojskowego Szpitala Klinicznego z Polikliniką SP ZOZ sięgają kwietnia 1944 r. , gdy w miejscowości Białopole (Ukraina) powstał  6. Szpital Lekko Rannych (szpital polowy), który tworzyła grupa polskich lekarzy, pracując w bardzo trudnych warunkach: przy niedostatku sprzętu, odpowiednich pomieszczeń (szpital zorganizowano w wiejskich zabudowaniach), wyposażenia oraz lekarstw.   Szpital przemieszczał się wraz z wojskiem. Życie i zdrowie  żołnierzy  ratowano m.in. w Kiwercach k. Garwolina, Ostródzie, Bydgoszczy, Złotowie, Resku, Witnicy oraz Biesenthal pod Berlinem.

Po zakończeniu wojny, placówka pod nazwą 7. Wojskowy Szpital Okręgowy została przeniesiona do Zabrza-Rokitnicy, do budynków zajmowanych później przez Śląską Akademię Medyczną. W tym okresie pomagała głównie rannym i inwalidom oraz żołnierzom odbywającym czynną służbę zawodową.

 W 1946 szpital przeniesiono po raz kolejny, tym razem do Wrocławia. Jako  4. Wojskowy Szpital Okręgowy funkcjonował w pomieszczeniach przy ul. Traugutta, lecząc pacjentów w sześciu oddziałach: chirurgicznym, chorób wewnętrznych, skórno-wenerycznym, ginekologiczno-położniczym oraz laryngologiczno – okulistycznym. Na przełomie lat 1950 i 1951 placówkę ulokowano w bardziej nowoczesnych pomieszczeniach przy ul. Czerskiej (obecnie ulica Weigla). Gwałtowny rozwój zbiegł się z nadaniem w 1978 roku statusu szpitala klinicznego. Obecnie składa się z pięciu dużych klinik, 27 oddziałów klinicznych, szpitalnego oddziału ratunkowego, lądowiska dla śmigłowców, kilkunastu zakładów specjalistycznych, laboratoriów, pracowni diagnostycznych oraz polikliniki i pełnoprofilowej stomatologii. Dysponuje najnowszej generacji aparaturą medyczną i sprzętem diagnostycznym.