Kategoria: Medale, plakiety

Opublikowano przez

Władysław Biegański (1857 – 1917)

Medal wydany na 70 lecie Towarzystwa Lekarkiego w Częstochowie (1971 r.)

awers: Władysław Biegański 1857 – 1917

rewers: Towarzystwo Lekarskie Częstochowskie 1901 – 1971; na środku duże godło lekarskie, w które został wpleciony herb Częstochowy

Autor: Edward Gorol (sygnatura)

Władysław Biegański (ur. w 1857 w Grabowie nad Prosną, zm. 1917 r. w Częstochowie) –lekarz internista, doktor medycyny, teoretyk logiki i psychologii, filozof, działacz społeczny. Zajmował się niemal wszystkimi dziedzinami medycyny, szczególnie chorobami zakaźnymi, diagnostyką chorób i logiką w medycynie. Absolwent wydziału medycznego  Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego (1880 r.)  w 1883 osiadł na stałe w Częstochowie. Prowadził praktykę prywatną oraz pracował jako lekarz szpitalny i miejski, a także jako oddziałowy lekarz Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. Jako dyrektor szpitala miejskiego przekształcił go w liczący się ośrodek leczniczo-naukowy regionu. Współzałożyciel i prezes Towarzystwa Lekarskiego Częstochowskiego (1901–1917); twórca i prezes Towarzystwa Dobroczynności dla Chrześcijan; pierwszy prezes Oddziału Częstochowskiego Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego, a także założycielem Towarzystwa Higienicznego. Inicjator utworzenia Biblioteki Miejskiej w Częstochowie (noszącej obecnie jego imię) oraz I Gimnazjum Polskiego w Częstochowie. Władysław Biegański jest jedną z najbardziej popularnych postaci w historii polskiej medycyny.

Władysław Biegański (ur. w 1857 w Grabowie nad Prosną, zm. 1917 r. w Częstochowie) –lekarz internista, doktor medycyny, teoretyk logiki i psychologii, filozof, działacz społeczny. Zajmował się niemal wszystkimi dziedzinami medycyny, szczególnie chorobami zakaźnymi, diagnostyką chorób i logiką w medycynie. Absolwent wydziału medycznego Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego (1880 r.) w 1883 osiadł na stałe w Częstochowie. Prowadził praktykę prywatną oraz pracował jako lekarz szpitalny i miejski, a także jako oddziałowy lekarz Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. Jako dyrektor szpitala miejskiego przekształcił go w liczący się ośrodek leczniczo-naukowy regionu. Współzałożyciel i prezes Towarzystwa Lekarskiego Częstochowskiego (1901–1917); twórca i prezes Towarzystwa Dobroczynności dla Chrześcijan; pierwszy prezes Oddziału Częstochowskiego Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego, a także założycielem Towarzystwa Higienicznego. Inicjator utworzenia Biblioteki Miejskiej w Częstochowie (noszącej obecnie jego imię) oraz I Gimnazjum Polskiego w Częstochowie. Władysław Biegański jest jedną z najbardziej popularnych postaci w historii polskiej medycyny.


źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/W%C5%82adys%C5%82aw_Biega%C5%84ski

6C1A2760
6C1A2761

W. BIEGAŃSKI 1857 – 1917 UCZONY LEKARZ FILOZOF SPOŁECZNIK

6C1A2764
6C1A2765

Opublikowano przez

Pio del Rio Hortega (1882-1945) – Otfrid Foerster (1873-1941)

Pamiątkowy medal z X Międzynarodowego Kongresu Neurologicznego w Barcelonie w 1973 r.

awers: w środku wypukłe profile; po okręgu: PIO DEL RIO HORTEGA / OTFRID FOERSTER

rewers: w części centralnej kula ziemska z widocznymi kontynentami, pod spodem: BARCELONA 1973, poniżej herb Barcelony; w otoku od góry: X CONGRESO INTERNACIONAL NEUROLOGIA

Pío del Río-Hortega ur. 1882 r. w Portillo – zm. 1945 r. w Buenos Aires; lekarz neurolog, neuroanatom i neuropatolog. Jeden z czołowych przedstawicieli hiszpańskiej szkoły neurologicznej. Po wybuchu wojny domowej w 1936 r., wyemigrował najpierw do Paryża, gdzie przez rok pracował w Hôpital de la Pitié, a potem jako kierownik Laboratory of Neuropathology of the Department of Surgery at the Radcliffe Infirmary Uniwersytetu w Oksfordzie. Po wybuchu II wojny światowej zdecydował się wyjechać do Argentyny, gdzie prowadził własny instytut:  Instituto de Investigaciones Histológicas e Histopatológicas, którym kierował do śmierci w 1945 roku. Jego nazwiskiem nazwano komórki mikrogleju (tzw. komórki Hortegi).Odkrycia Río-Hortegi są podstawą postępu w rozumieniu mikroskopowej anatomii układu nerwowego. Swoich odkryć dokonał dzięki opracowanej przez siebie metodzie barwienia histologicznego – barwieniu amoniakalnym węglanem srebra. Był dwukrotnie nominowany do Nagrody Nobla w 1928 r. i 1937 r.

Otfrid Foerster ur. 1873 r. we Wrocławiu – zm. 1941 r. we Wrocławiu; lekarz neurolog, profesor Uniwersytetu Wrocławskiego. Pionier światowej neurochirurgii. Studiował na Uniwersytecie Wrocławskim oraz Kolonii i Fryburgu Bryzgowijskim. Opracował metodę uśmierzania bólu poprzez przecięcie właściwych korzeni nerwowych w rdzeniu kręgowym, aby w ten sposób przerwać drogi przewodzenia bólu. W okresie 1922-1924 r. przebywał w ZSRR, gdzie został zaproszony do udziału w leczeniu poważnie chorego Lenina. Foerster podpisał świadectwo zgonu i protokół z sekcji zwłok Lenina. Po powrocie zajmował się padaczką. Dokonał wielu operacji oraz eksperymentów i badań nad korą mózgową. Szacuje się, że w ciągu dziesięciu lat przeprowadził ponad tysiąc operacji, począwszy od epilepsji, aż po coraz liczniejsze i odważniejsze zabiegi na chorych cierpiących na nowotwory.

źródło: Pío del Río-Hortega: https://pl.wikipedia.org/wiki/P%C3%ADo_del_R%C3%ADo-Hortega Otfrid Foerster : https://pl.wikipedia.org/wiki/Otfrid_Foerster

    6C1A2758
    6C1A2759

    Opublikowano przez

    Józef Struś (1510 – 1568)

    Medal Gloria Medicinae nadawany przez Polskie Towarzystwo Lekarskie za wybitne zasługi dla medycyny, autorstwa Edwarda Gorola. Na medalu znajduje się wizerunek Józefa Strusia oraz dewiza Floreat Res Medica (Niech rozkwita medycyna). Przyznawany tylko dla 10 wybitnych lekarzy rocznie.

    Józef Struś, (ur. 1510 r. w Poznaniu – zm. 1568 r. w Poznaniu) – jeden z ojców polskiej medycyny; humanista, tłumacz, nadworny lekarz Zygmunta Starego i Zygmunta Augusta, dwukrotny burmistrz Poznania (1557-1559), naukowiec wsławiony badaniami tętna.

    Więcej: https://izba-lekarska.org.pl/images/PM/wrzesien2021/25/#zoom=z

    6C1A2762
    6C1A2763
    6C1A2756
    6C1A2757

    Opublikowano przez

    Earl Wilbur Sutherland Jr. (1915 – 1974)

    Medal „Nobel w medycynie 1971”, Earl Sutherland

    awers: portret, powyżej napis: THE NOBEL PRIZE IN MEDICINE 1971; poniżej : EARL SUTHERLAND                                                                                                                                                                                       

    rewers: w części centralnej napis: TO THOSE WHO DURING THE PRECEDING YEAR HAVE CONFERRED THE GREATEST BENEFIT ON MANKIND FROM THE WILL OF A NOBEL (tł.: Tym, którzy w poprzednim roku sprawili ludzkości największą korzyść, z woli Nobla)

    Earl Wilbur Sutherland Jr., ur. 1915 w Burlingame – zm. 1974 w Miami. Amerykański lekarz fizjolog, profesor na Uniwersytecie Vanderbilta w Nashville. Absolwent Washington University School of Medicine w St. Louis (1942 r.). Prowadził badania naukowe dotyczące mechanizmów działania hormonów. Za badania dotyczące roli cyklicznego adenozynomonofosforanu (cAMP) w regulacji hormonalnej otrzymał w 1971 roku Nagrodę Nobla w dziedzinie fizjologii i medycyny.

    6C1A2754
    6C1A2755

    Opublikowano przez

    Witold Eugeniusz Orłowski (1874 – 1966 )

    Pamiątkowy medal wybity z okazji 50. lecia Szpitala Klinicznego im. prof. dr. Witolda Orłowskiego 1957-2007

    awers: w części centralnej wizerunek Profesora; po okręgu: 1874 – 1966 Prof. dr WITOLD ORŁOWSKI

    rewers: w części centralnej tarcza herbowa dwudzielna: po lewej kwiat konwalii (symbol medycyny), po prawej laska z wężem Eskulapa; po okręgu: 50 LAT SZPITALA KLINICZNEGO IM. PROF. DR. WITOLDA ORŁOWSKIEGO 1957-2007

    Medal sygnowany znakiem menniczym; złoty

    Pamiątkowy medal wybity z okazji 40. lecia Szpitala Klinicznego im. prof. dr. Witolda Orłowskiego 1957-1997

    awers: w części centralnej wizerunek Profesora; po okręgu: 1874 – 1966 Prof. dr WITOLD ORŁOWSKI

    rewers: w części centralnej budynek Szpitala, poniżej tarcza herbowa dwudzielna: po lewej kwiat konwalii (symbol medycyny), po prawej laska z wężem Eskulapa; po okręgu: 40 LAT SZPITALA KLINICZNEGO IM. PROF. DR. WITOLDA ORŁOWSKIEGO 1957-1997

    Medal sygnowany znakiem menniczym; srebrny

    Witold Eugeniusz Orłowski (ur. w 1874 r. w Norwidpolu, zm 1966 r. w Warszawie) – polski lekarz internista; pionier fizjopatologii i biochemii. Absolwent Wojskowej Akademii Medycznej w Petersburgu (1896 r.). Profesor Uniwersytetu w Kazaniu (1907–1918) i Tomsku (1918–1919). Po odzyskaniu niepodległości został   powołany został na katedrę medycyny wewnętrznej Uniwersytetu Jagiellońskiego (1920 – 1925); później profesor i dyrektorem II Kliniki Wewnętrznej w Warszawie (1925 – 1947).  W 1943 r. grupa żydowskich lekarzy przekazała mu wyniki badań nad głodem prowadzonych w Getcie Warszawskim, co umożliwiło ich opublikowanie po zakończeniu wojny. W czasie okupacji uczestniczył w tajnym nauczaniu medycyny. Wykształcił wielu przyszłych lekarzy. Członek Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (1927 r.), Polskiej Akademii Umiejętności (1928 r.) oraz Polskiej Akademii Nauk (1951 r.). Redaktor naczelny Polskiego Archiwum Medycyny Wewnętrznej (1928–1948). Otrzymał liczne doktoraty honoris causa m.in. Akademii Medycznej w Łodzi (1958 r.) i Uniwersytetu Jagiellońskiego (1964 r.). Autor rozpraw naukowych: doświadczalno-klinicznych z zakresu przemiany materii i przewodu pokarmowego oraz przeszło 200 prac naukowych, szczególnie z zakresu kardiologii.

    źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Witold_Eugeniusz_Or%C5%82owski

    Samodzielny Publiczny Szpital Kliniczny im. prof. dr. Witolda Orłowskiego – gmach Szpitala został wzniesiony w 30. latach XX w. według projektu Romualda Gutta i Józefa Jankowskiego. Pierwotnie budowany na siedzibę biur Zakładu Ubezpieczeń Pracowników Umysłowych, przekształconą w tym okresie w Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Podczas Powstania Warszawskiego gmach Szpitala przy ul. Czerniakowskiej był szpitalem powstańczym, rozwiązany w październiku 1944 roku. Po wojnie mieściły się w nim biura Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, Ministerstwa Pracy i Opieki Społecznej oraz Wydziału Rent. W 1956 roku zapadła decyzja o ponownym przekazania obiektu na potrzeby szpitalne. W 1957 r. szpitalowi nadano rangę Szpitala Wojewódzkiego.

    źródło: https://szpital-orlowskiego.pl/index.php/o-nas/historia-szpitala

    6C1A2752
    6C1A2753
    6C1A2796
    6C1A2797

    Opublikowano przez

    Mikołaj Kopernik (1473 – 1543)

    Medal wydany przez Akademię Medyczną Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie w 1973 r.

    awers: w części centralnej wizerunek Mikołaja Kopernika z konwalia w dłoni; po okręgu: NICOLAUS COPERNICUS MEDICUS 1473 – 1543

    rewers: w część centralnej herb Akademii; po okręgu: ACADEMIA MEDICA CRACOVIENSIS 1973

    projekt: Skulimowski

    Mikołaj Kopernik (ur. w 1473 w Toruniu – zm. w 1543 we Fromborku) – prawnik, urzędnik, dyplomata, lekarz; niższy duchowny katolicki, doktor prawa kanonicznego. Z zamiłowania: astronom, astrolog, matematyk, ekonomista, strateg wojskowy, kartograf i filolog.

    Zasłynął jako ten, który „wstrzymał Słońce i poruszył Ziemię”,  natomiast niewielu wie,  że Mikołaj Kopernik przez ponad 40 lat uprawiał praktykę lekarską jako jedyny lekarz na Warmii. W 1501 r. uzyskał od Kapituły Warmińskiej  środki na sfinansowanie swoich studiów medycznych w Padwie we Włoszech. Po  powrocie ze studiów został lekarzem kapituły warmińskiej, przybocznym medykiem biskupa warmińskiego.  Prowadził praktykę lekarską najpierw w Lidzbarku Warmińskim, później we Fromborku. Według źródeł leczył także ubogą ludność, przygotowywał leki dla Szpitala św. Ducha we Fromborku. Do obowiązków lekarza w tamtych czasach należało przygotowanie medykamentu i dostarczenie go choremu. Jak wskazują recepty pozostawione przez Kopernika, korzystał z dostępnych środków leczniczych: składników pochodzących z zielarstwa, medycyny ludowej oraz tych zalecanych przez Avicennę i inne autorytety terapii. Kopernik bardzo poważnie podchodził do swojej praktyki lekarskiej. Na jednej z prac medycznych zanotował: „Zapamiętaj to lekarzu! Prawdziwe jest owo powiedzenie Avicenny, że niewiedzący doprowadza do zabójstwa i dlatego jego powiedzenie powinno być w pamięci każdego ostrożnego lekarza”. Miał także osiągnięcia w zakresie epidemiologii i profilaktyki zdrowia.

    źródło:

    https://zseh.olsztyn.eu/8-nowosci/1037-mikolaj-kopernik-jako-lekarz

    https://pl.wikipedia.org/wiki/Miko%C5%82aj_Kopernik

    6C1A2750
    6C1A2751

    Opublikowano przez

    Friedrich Wilhelm Adam Sertürner  (1783 – 1841)

    Pamiątkowy medal wybity z okazji 200. rocznica urodzin Fridricha Wilhelma Sertürnera – odkrywcy morfiny.

    awers: popiersie od przodu, nim odręczny podpis, w otoku napis: ZUM GEDENKEN AN DEN 200. GEGURSTAG *19.06.1783 NEUHAUS † 20.02.1841 HAMELN

    rewers: po lewej stronie herb miasta Hameln, w części centralnej napis: FRIEDRICH WILHELM SERTÜRNER BESIEGTE DEN SCHMERZ DURCH DIE ENTDECKUNG DES MORPHIUMS  ER LEBTE UND WIRHTE VON 1820-1841 ALS RATHS-APOTHEKER UND FORSCHER IN HAMELN (tł. Friedrich Wilhelm Sertürner zwyciężył ból odkrywając morfinę żył i pracował  w latach 1820-1841 jako aptekarz i badacz w Hameln)

    Friedrich Wilhelm Adam Sertürner , ur. 1783 w Neuhaus , zm. 1841 w Hameln. Niemiecki farmaceuta i aptekarz, który jako pierwszy, wyizolował z opium alkaloid – morfinę. W późniejszych latach zajął się badaniem jej właściwości i działania na organizm. Stwierdził  m.in. jego właściwości nasenne i przeciwbólowe. W 1817 roku opisał właściwości środka nazywając go teraz morfiną – od imienia greckiego boga snu Morfeusza. Na podstawie nowych analiz mógł wykazać zasadowe właściwości morfiny, co było w tym czasie czymś absolutnie nowym. Sertürner w raporcie zawarł w formie ostrzeżenia dla lekarzy, aptekarzy i przyszłych pokoleń wyczerpujący opis ujemnych skutków przyjmowania morfiny. – morfinę. W późniejszych latach zajął się badaniem jej właściwości i działania na organizm. Stwierdził  m.in. jego właściwości nasenne i przeciwbólowe. W 1817 roku opisał właściwości środka nazywając go teraz morfiną – od imienia greckiego boga snu Morfeusza. Na podstawie nowych analiz mógł wykazać zasadowe właściwości morfiny, co było w tym czasie czymś absolutnie nowym. Sertürner w raporcie zawarł w formie ostrzeżenia dla lekarzy, aptekarzy  i przyszłych pokoleń wyczerpujący opis ujemnych skutków przyjmowania morfiny.

    więcej: https://izba-lekarska.org.pl/images/PM/luty2021/26/index.html

    6C1A2748
    6C1A2749

    Opublikowano przez

    Jędrzej Śniadecki (1768 – 1838)

    Medale upamiętniające Jędrzeja Śniadeckiego – lekarza i naukowca: biologa, chemika i filozofa, a także publicystę-satyryka.

    Jędrzej Śniadecki (1768-1883) opracował podstawy polskiej terminologii chemicznej oraz napisał pierwszy polski podręcznik chemii. Jako pierwszy opisał metodę leczenia krzywicy za pomocą zwiększonej ekspozycji na światło słoneczne. Promotor higieny i dietetyki oraz pionier wychowania fizycznego w Polsce. Autorem oryginalnej i nowatorskiej pracy pt. „Teorya Jestestw Organicznych” (1804 r., Warszawa), w której opisuje wyjątkową cechę organizmów żywych, jaką jest ciągła przemiana materii. Był również pedagogiem, o czym świadczy rozprawa z 1805 roku „O fizycznym wychowaniu dzieci”. Jest to jedna z pierwszym polskich prac o teorii wychowania fizycznego, w której Śniadecki podkreśla, że sensem wychowania dziecka jest kształcenie umysłowe oraz dbałość o zdrowie, traktowane jako nierozerwalna całość.

    6C1A2744
    6C1A2745

    Medal wydany przez Polskie Towarzystwo Historii Medycyny – Warszawa z okazji 200.rocznicy urodzin Jędrzeja Śniadeckiego w 1968 r.

    sygnowany: Mennica Państwowa

    projekt: Edward Gorol 

    6C1A2746
    6C1A2747

    Medal wydany przez Stowarzyszenie Absolwentów Akademii Medycznej w Krakowie z okazji 200. rocznicy urodzin Jędrzeja Śniadeckiego w 1968 r.

    projekt: Mieczysław Skulimowski

    Opublikowano przez

    Ludwik Rydygier (1850 – 1920)

    Medal upamiętniający wybitnego chirurga, profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego i Lwowskiego wydany z okazji 75-lecia Szpitala Chirurgicznego w Częstochowie im. Ludwika Rydygiera 1913 – 1988

    projekt i wykonanie: Beata Wątróbska-Wdowiarska

    Ludwik Antoni Rydygier (1850 – 1920) – polski lekarz, chirurg, profesor doktor medycyny, generał brygady Wojska Polskiego; Obrońca Lwowa. W latach 1869–1873 studiował medycynę najpierw w Krakowie, a później na uniwersytecie w Greifswaldzie. Dyplom lekarza uzyskał 8 grudnia 1873 roku, a pracę doktorską obronił w lutym 1874 roku. W 1887 roku objął katedrę chirurgii Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. W 1897 otrzymał propozycję objęcia stanowiska kierownika nowej katedry i kliniki chirurgii Uniwersytetu Lwowskiego. W latach 1901/1902 był rektorem Uniwersytetu Lwowskiego. W 1889 roku zorganizował pierwszy w Polsce zjazd chirurgiczny. Zjazdy te w 1921 dały początek Towarzystwu Chirurgów Polskich. Wychował wielu znakomitych chirurgów, przyszłych profesorów. Był wybitnym chirurgiem, odznaczył się jako świetny operator, inicjator nowych metod, utalentowany organizator. Niektóre wprowadzone przez niego metody operowania żołądka, raka odbytnicy, amputacji, kardiochirurgii, ortopedii, chirurgii plastycznej, urologii – są stosowane do dziś.   W 1880 roku przeprowadził pierwszy w Polsce (a drugi na świecie) zabieg wycięcia odźwiernika z powodu raka żołądka, a w 1881 pierwszy w świecie zabieg resekcji żołądka z powodu owrzodzenia. W 1884 wprowadził nową metodę chirurgicznego leczenia choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy za pomocą zespolenia żołądkowo-jelitowego.  Rydygier był autorem (1900) oryginalnej metody usuwania gruczolaka gruczołu krokowego i wielu innych technik operacyjnych. W czasie I wojny światowej kierował szpitalem wojskowym w Brnie. Po zakończeniu wojny powrócił do Lwowa. Walczył w jego obronie przed Ukraińcami w listopadzie 1918. W trakcie walk o Lwów włączył się w tworzenie służb medyczno-sanitarnych Wojska Polskiego. Został do niego przyjęty w stopniu generała podporucznika. W 1920 rozpoczął organizowanie szpitali wojskowych. Był szefem sanitarnym Dowództwa Okręgu Generalnego „Pomorze” oraz Konsultantem i naczelnym chirurgiem Dowództwa „Wschód”. Zmarł nagle na zawał serca25 czerwca 1920 roku. Został pochowany początkowo na cmentarzu Łyczakowskim; szczątki przeniesiono później do kwatery dowódców na Cmentarzu Obrońców Lwowa.

    Więcej na stronie: https://izba-lekarska.org.pl/images/PM/lipiec-sierpien2022/24/

    Rydygier_1a
    Rydygier_1r

    Opublikowano przez

    Józef Polikarp Brudziński (1874-1917)

    Medal pamiątkowy z wizerunkiem światowej sławy pediatry i neurologa Józefa Polikarpa Brudzińskiego (1874-1917) wydany przez Polskie Towarzystwo Pediatryczne w 1993 r.

    sygnowany: Stanisława Wątróbska-Frindt

    Józef Polikarp Brudziński (1874 – 1917) – polski lekarz, pediatra i neurolog, działacz społeczny i polityczny, założyciel, profesor Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Warszawskiego i rektor tej uczelni. Opisał szereg objawów zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych (objawy Brudzińskiego). Współzałożyciel Polskiego Towarzystwa Pediatrycznego i „Przeglądu Pediatrycznego”.

    6C1A2740
    6C1A2741