Pamiątkowy medal: Wojskowy Szpital Uzdrowiskowy w Ciechocinku 1 VI 1945 ;
rewers: dr Roman Ignatowski; pionier uzdrowiska 1805-1889;
sygnatura: Edward Gorol
znak Mennicy Warszawskiej
W drugiej połowie XIX wieku pojawił się projekt wykorzystania walorów leczniczych Ciechocinka na potrzeby zdrowotne armii rosyjskiej. Podjęto wówczas decyzję wzniesienia obiektu sanitarnego na potrzeby wojska w południowo-wschodniej części miasta. Po odzyskaniu niepodległości, na przełomie kwietnia i maja 1919 r., uruchomiono w Ciechocinku pierwszą polską wojskową placówkę lecznictwa uzdrowiskowego – Wojskowy Szpital Sezonowy. Wykorzystano do tego celu baraki po rosyjskiej Wojskowej Stacji Sanitarnej i pomieszczenia eksploatowane przez niemiecką służbę zdrowia w czasie wojny.
We wrześniu 1939 r. w Ciechocinku powstał Szpital Wojskowy nr 801 na 120 łóżek, który działał od rozpoczęcia działań wojennych aż do ewakuacji 8 – 9 września. Miasto zostało zdobyte przez nazistów 12 września. W czasie okupacji, 22 grudnia 1939 r, zmieniono nazwę Ciechocinka na Hermannsbad, na cześć Hermanna Göringa. Tak więc słynne uzdrowisko stało się wielkim szpitalem wojskowym, a pierwszy sezon kuracyjny, oczywiście tylko dla Niemców, rozpoczął się 1 czerwca 1940 roku.
Po II wojnie światowej szpital reaktywowano w marcu 1945 roku, trzy miesiące później otwarto Sanatorium dla Oficerów Wojska Polskiego. W 1960 roku powołano Wojskowy Zespół Sanatoryjny, a baza zabiegowa placówki znacząco się rozrosła.
Obecnie 22. Wojskowy Szpital Uzdrowiskowo-Rehabilitacyjny dysponuje bogatą bazą zabiegową, która umożliwia leczenie chorób neurologicznych, reumatologicznych, laryngologicznych, wewnętrznych, a przede wszystkim kardiologicznych.
Roman Ignatowski (1805 -1889) – polski lekarz, pionier balneologii, uczestnik Powstania Listopadowego
Urodził się w okolicach Lublina w niezamożnej rodzinie Wojciecha i Marianny z Dziewulskich. W 1825 r. przybył do Warszawy gdzie zapisał się na Wydział Lekarski Królewskiego Uniwersytetu. W 1830 r. ukończył studia i uzyskał absolutorium. W grudniu 1830 służył w pułku jazdy Krakowskiej jako lekarz sztabowy. Za męstwo odznaczony Złotym Krzyżem Virtuti Militari. Po upadku powstania powrócił do Warszawy, złożył końcowy egzamin i uzyskał dyplom doktora medycyny.
W 1839 r. wraz z dr Karolem Reinhardtem (radcą dworu i pomocnikiem głównego inspektora służby zdrowia Królestwa Polskiego) sporządził projekt urządzenia zakładu wód mineralnych w Ciechocinku. Dwa lata później został uruchomiony zakład leczniczy, a dr Roman Ignatowski zamieszkał Ciechocinku i został lekarzem przy warzelniach oraz lekarzem zdrojowym, a od 1851 r. lekarzem szpitala Św. Tadeusza. Na wniosek dr Ignatowskiego rozbudowano ciechocińskie zakłady lecznicze w 1842r., 1849 r. i 1870 r.
Doktor Ignatowski dbał nie tylko o zdrowie fizyczne przyjeżdżających, ale aktywnie uczestniczył w organizacji życia kulturalnego w mieście. To dzięki jego znacznemu zaangażowaniu powstał Teatr Letni.
W 1873 został prezesem Rady Lekarskiej przy Zarządzie Wód Mineralnych. Był autorem publikacji przedstawiających wyniki swoich badań o wpływie słonych wód mineralnych na zdrowie i sposobach zastosowania lekarskiego.
Zmarł w Warszawie, spoczywa na Cmentarzu Powązkowskim.
