Jubileuszowy medal z wizerunkiem Ludwika Rydygiera (1855-1920), założyciela i Prezesa TChP, wydany przez Towarzystwo Chirurgów Polskich z okazji 100. lecia Towarzystwa, Kraków 1989 r.
sygnowany: Edward Gorol
na rewersie, po lewej stronie numer 38
Ludwik Antoni Rydygier (1850 – 1920) – polski lekarz, chirurg, profesor doktor medycyny, generał brygady Wojska Polskiego; Obrońca Lwowa.
W latach 1869–1873 studiował medycynę najpierw w Krakowie, a później na uniwersytecie w Greifswaldzie. Dyplom lekarza uzyskał 8 grudnia 1873 roku, a pracę doktorską obronił w lutym 1874 roku.
W 1887 roku objął katedrę chirurgii Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. W 1897 otrzymał propozycję objęcia stanowiska kierownika nowej katedry i kliniki chirurgii Uniwersytetu Lwowskiego. W latach 1901/1902 był rektorem Uniwersytetu Lwowskiego.
W 1889 roku zorganizował pierwszy w Polsce zjazd chirurgiczny. Zjazdy te w 1921 dały początek Towarzystwu Chirurgów Polskich.
Wychował wielu znakomitych chirurgów, przyszłych profesorów. Był wybitnym chirurgiem, odznaczył się jako świetny operator, inicjator nowych metod, utalentowany organizator. Niektóre wprowadzone przez niego metody operowania żołądka, raka odbytnicy, amputacji, kardiochirurgii, ortopedii, chirurgii plastycznej, urologii – są stosowane do dziś. W 1880 roku przeprowadził pierwszy w Polsce (a drugi na świecie) zabieg wycięcia odźwiernika z powodu raka żołądka, a w 1881 pierwszy w świecie zabieg resekcji żołądka z powodu owrzodzenia. W 1884 wprowadził nową metodę chirurgicznego leczenia choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy za pomocą zespolenia żołądkowo-jelitowego. Rydygier był autorem (1900) oryginalnej metody usuwania gruczolaka gruczołu krokowego i wielu innych technik operacyjnych.
W czasie I wojny światowej kierował szpitalem wojskowym w Brnie. Po zakończeniu wojny powrócił do Lwowa. Walczył w jego obronie przed Ukraińcami w listopadzie 1918. W trakcie walk o Lwów włączył się w tworzenie służb medyczno-sanitarnych Wojska Polskiego. Został do niego przyjęty w stopniu generała podporucznika. W 1920 rozpoczął organizowanie szpitali wojskowych. Był szefem sanitarnym Dowództwa Okręgu Generalnego „Pomorze” oraz Konsultantem i naczelnym chirurgiem Dowództwa „Wschód”.
Zmarł nagle na zawał serca 25 czerwca 1920 roku. Został pochowany początkowo na cmentarzu Łyczakowskim; szczątki przeniesiono później do kwatery dowódców na Cmentarzu Obrońców Lwowa.
Więcej na stronie: https://izba-lekarska.org.pl/images/PM/lipiec-sierpien2022/24/
