Jubileuszowy medal wybity z okazji 50. Zjazdu Towarzystwa Chirurgów Polskich, który odbył się w Krakowie w dniach 18-20 września 1980 r. z portretem założyciela prof. Ludwika Rydygiera (1855 – 1920)
50 Zjazd TChP, 1980 r.
Autor: Katarzyna Fulbiszewska
Jubileuszowy 100. Kongres TChP, 1989 r.
Bardzo rzadka statuetka z brązu, wydana z okazji 100 Kongresu Towarzystwa Chirurgów Polskich, który odbył się w Krakowie w dniach 17-20 września 1989 r.
Awers: wypukły; Laska Eskulapa (wąż w koronie); napisy: Congressus Jubilaeus Cracovia 17-20 IX 1989
Rewers: wklęsły; na tarczy herbowej orzeł w koronie, 1889. Napis na wstędze po tarczą herbową: Societatis Chirurgorum Polonorum (tł.: Towarzystwo Chirurgów Polskich).
Na podstawie wypukłe napisy: Centum Anni Societatis Chirurgorum Polonorum (tł.: Stulecie Towarzystwa Chirurgów Polskich ); Duo Saecula Chirurgiae Academicae (tł.: Dwa stulecia chirurgii akademickiej).
wysokość całkowita ; 13, 5 cm
XVIII Zjazd TChP, 1979 r.
Pamiątkowy medal wybity z okazji XVIII Zjazdu Sekcji Chirurgii Klatki Piersiowej, Serca i Naczyń Towarzystwa Chirurgów Polskich, który odbył się w Szczecinie w dniach 18-19 listopada 1979 r.
70 lat PTOiTr, 1998 r.
Jubileuszowy medal wybity z okazji 70 lat Polskiego Towarzystwa Ortopedów i Traumatologów 1928 – 1998 oraz XXXII Zjazdu PTOiTr, który odbył się w Łodzi w dniach 23-26 września 1998 r. , opatrzony wizerunkami trzech prezesów: gen. prof. Ireneusz Wierzejewski (1928-1930), prof. Adam Gruca (1938-1950) i prof. Wiktor Dega (1950-1954).
rewers: na brzegu herby 14 polskich miast, w środkowej części : XXXII Zjazd Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego; Łódź 23-26 IX 1998;
srebrny oksydowany; średnica 7 cm
XXV Jubileuszowy Zjazd PTOiTr, 1984 r.
Pamiątkowy medal z wizerunkiem prof. dr Adama Grucy (1893-1983), wybity z okazji XXV Jubileuszowego Zjazdu Polskiego Towarzystwa Ortopedów i Traumatologów, który odbył się w Łodzi w 1984 r.
Adam Gruca (1893 – 1983) – polski lekarz ortopeda, profesor nauk medycznych.
Obok polskich ortopedów: Ireneusza Wierzejewskiego, Franciszka Raszei i Wiktora Degi z Poznania oraz Donata Tylmana i Adolfa Wojciechowskiego z Warszawy należał do czołówki najlepszych lekarzy w swojej specjalności.
Absolwent Wydziału Lekarskiego na Uniwersytecie Lwowskim. Podczas I wojny światowej służył jako lekarz w armii austriackiej; walczył na froncie rosyjskim, rumuńskim, włoskim. Od 1918 służył w Wojsku Polskim – był uczestnikiem Obrony Lwowa w 1918 i wojny bolszewickiej 1920 oraz kampanii litewskiej. Po demobilizacji w 1921 r. kontynuował we Lwowie studia medyczne. W latach 1921–1928 był asystentem, a po habilitacji w 1928 r. docentem Katedry i Kliniki Chirurgicznej Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie.
W kampanii wrześniowej brał udział w obronie Lwowa – był naczelnym chirurgiem szpitala wojskowego mieszczącego się w gmachu głównym Politechniki Lwowskiej. W okresie pierwszej okupacji sowieckiej (1939-1941) był kierownikiem Kliniki Chirurgii Ogólnej Lwowskiego Instytutu Medycznego, pełniąc jednocześnie funkcję szefa sanitarnego w Komendzie Obszaru Związku Walki Zbrojnej. W czasie okupacji niemieckiej (od lipca 1941) pracował jako wykładowca medycznych kursów zawodowych we Lwowie. Zagrożony aresztowaniem przez Niemców i śmiercią ze strony UPA we wrześniu 1943 opuścił Lwów.
Po wojnie był profesorem Uniwersytetu Warszawskiego, kierownikiem Katedry i III Kliniki Ortopedycznej AM w Warszawie.
Opublikował około 170 prac naukowych, był twórcą i najwybitniejszym przedstawicielem warszawskiej szkoły ortopedycznej i traumatologicznej, doktorem honoris causa Akademii Medycznej w Warszawie i Wrocławiu. W 1974 został wybrany członkiem honorowym Międzynarodowego Towarzystwa Chirurgii Ortopedycznej i Traumatologii.
więcej pod linkiem: https://izba-lekarska.org.pl/images/PM/maj2023/22/
XXIII Zjazd PTOiTr, 1980 r.
Pamiątkowy medal o nieregularnym kształcie, wydany z okazji XXIII Zjazdu Polskiego Towarzystwa Ortopedów i Traumatologów we Wrocławiu w 1980 r.
IV Konferencja Sekcji Chirurgii Onkologicznej, 1987 r.
Pamiątkowy medal wydany z okazji IV Konferencji Sekcji Chirurgii Onkologicznej, która odbyła się w Lublinie w dniach 21-25 kwietnia 1987 r.
XX Zjazd PTOiTr, 1974 r.
Pamiątkowy medal wybity z okazji XX Zjazdu Polskiego Towarzystwa Ortopedów i Traumatologów w 1974 r. w Krakowie.
rewers: PTOiTR Ireneusz Wierzejewski 1928
średnica: 8 cm
Ireneusz Wierzejewski (1881 – 1930) – polski ortopeda, profesor Uniwersytetu Poznańskiego, polityk, senator II kadencji w II RP, generał brygady Wojska Polskiego.
Dyplom lekarza otrzymał w 1908 r. na Uniwersytecie Ludwika i Maksymiliana w Monachium. Początkowo pracował w sanatoriach, a następnie klinice chirurgii i ortopedii w Monachium oraz w Berlińsko-Brandenburskim Zakładzie Leczniczo-Wychowawczym dla Kalek w Berlinie. W 1911 r. przeniósł się do Poznania, gdzie objął stanowisko dyrektora i naczelnego lekarza w powstającym Poznańskim Zakładzie Ortopedycznym im. Gąsiorowskich, pierwszym szpitalu ortopedycznym na ziemiach polskich (oficjalne otwarcie w 1913 r.).
Podczas I wojny światowej, niemieckie ministerstwo obrony mianowało Wierzejewskiego doradczym ortopedą przy V Korpusie. Piastując to stanowisko, kierował szpitalem, specjalizując się w leczeniu amputacji i urazów szczękowych, a także w leczeniu postrzałowych uszkodzeń nerwów obwodowych zostając światowym autorytetem w tej dziedzinie.
Od listopada 1918 stał na czele lekarsko-wojskowej organizacji związanej z Polską Organizacją Wojskową zaboru pruskiego. W tym okresie kierował również założonym przez siebie Towarzystwem Czerwonego Krzyża w Poznaniu. W 1918 r. zapobiegł ewakuacji z Poznania zapasów medycznych w głąb Rzeszy. W Powstaniu Wielkopolskim stanął na czele akcji pomocy medycznej w Poznaniu (organizacja korpusu sanitarnego). W późniejszym okresie mianowany naczelnym lekarzem armii wielkopolskiej.
W 1920 r. otrzymał nominację na szefa sanitarnego 1 Armii, w późniejszym okresie został wyznaczony na stanowisko inspektora sanitarnego Dowództwa Okręgu Generalnego „Poznań” i „Pomorze”.
W 1921 Rada Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Poznańskiego zleciła doktorowi Wierzejewskiemu zorganizowanie pierwszej w kraju kliniki ortopedii.
W 1928 założył Polskie Towarzystwo Ortopedyczne i Traumatologiczne (PTOiTR) oraz współorganizował jego pierwszy zjazd w Poznaniu.
Prof. Wierzejewski był założycielem i redaktorem naczelnym (do 1930) czasopisma Chirurgia Narządów Ruchu i Ortopedia Polska.
Opublikował około 30 prac, oraz skonstruował aparat subluksacyjny do usuwania nadwichnięć w stawie kolanowym.
Nazywany ojcem polskiej ortopedii, pozostawił po sobie wybitnych uczniów takich jak Franciszek Raszeja i Wiktor Dega, którzy kontynuowali jego dzieł.
Porcelana w aptece
Porcelana jest najlepszym z dotychczas znanych materiałów ceramicznych, służących do przechowywania różnego rodzaju substancji leczniczych. Jej największą zaletą jest prawie całkowita nieprzesiąkliwość (nie więcej niż 0,5%). Dlatego też jest często wykorzystywana w farmacji do produkcji pojemników, moździerzy, tygileków i wszystkiego , co jest potrzebne do produkcji leków. Bardzo często wykonywane przez renomowane fabryki porcelany.
Pojemnik apteczny; w stylu biedermeier (1815–1848) wysokość z pokrywką: 15,5 cm wysokość bez pokrywki: 11 cm
Moździerze apteczne – naczynia w formie misy z tłuczkiem (pistelem) do ręcznego rozdrabniania i ucierania różnorodnych substancji. Moździerz duży z tzw. „wylewem”.
Moździerz apteczny porcelanowy z tłuczkiem z napisem „Trucizna”; wymiary: średnica 12 cm/ wysokość 5 cm; sygnowany: Fabryka Porcelany Ćmielów
Moździerz apteczny sygnowany: Zakłady Porcelany i Porcelitu Chodzież; wymiary: średnica 11,5 cm/wysokość 6 cm
Apteka w Radomyślu i Warszawie
Apteka w Radomyślu koło Tarnowa Eugeniusza Matuli
Eugeniusz Matula ( ?-1933), był absolwentem Politechniki Wrocławskiej z tytułem mgr inżyniera. W 1889 r. pracował, jako magister farmacji w Białej i był Członkiem Zwyczajnym Towarzystwa Domu Narodowego w Cieszynie. Następnie pracował, jako aptekarz w Radomyślu koło Tarnowa, gdzie w 1896 r. założył fabrykę leków o nazwie Laboratorium Chemiczno-Farmaceutyczne. Jej wyroby sprzedawał wysyłając do aptek nie tylko w Cesarstwie Austriackim, ale również w Królestwie Polskim. Najbardziej znanym wówczas wyrobem tej fabryki była maść „Sapomenthol” – renomowany lek uśmierzający i kojący bóle reumatyczne i mięśniowe. Eugeniusz Matula oprócz pracy w aptece pełnił długoletnią funkcję burmistrza Radomyśla, prezesa Kasy Oszczędności, dyrektora Towarzystwa Kółek Rolniczych oraz był też znanym działaczem społecznym w Towarzystwie Gimnastycznym „Sokół”. Na początku lat 20. Przeprowadził się na stałe do Krakowa, gdzie był współwłaścicielem i dyrektorem Małopolskiej Fabryki Chemiczno-Farmaceutycznej. W 1925 roku zmieniono nazwę na Fabryka Środków Leczniczych Eugeniusza Matuli Sp. z.o.o., (ul. Helclów 17). Oprócz maści wytwarzano tam również pastylki, plastry, opłatki apteczne oraz inne wyroby. Eugeniusz Matula zmarł 1 lutego 1933 roku. Jest pochowany na cmentarzu Kraków-Podgórze. Po jego śmierci fabryka została później przejęta przez hurtownię farmaceutyczną „Pharma”, która wcześniej była tylko dystrybutorem produktów fabryki. Jeden z jego synów – Zbigniew ps. Radomyśl w czasie II wojny światowej dołączył do elitarnego grona 316 cichociemnych. Działał w Okręgu AK Kraków, zginął pod Słoną k/Zakliczyna w 1944 r.
Pharmacie M.Przysiecki i Z.Kłobuszewski Varsovie
W 1904 r. Zygmunt Kłobuszewski (1849-1936 ?; dyplom 1874) wraz z Michałem Przysieckim (? – zm. 1935; dyplom 1897) kupili w Warszawie aptekę przy ul. Krakowskie Przedmieście 22, która działała do 1939 r. (zarządzana tymczasowo w imieniu spadkobierców przez Karola Szymelisa – jako apteka publiczna m. stołecznego Warszawy). Z. Kłobuszewski był sekretarzem, a później skarbnikiem (1910 r.) Towarzystwa Farmaceutycznego.
