Pamiątkowy medal Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego oddział w Poznaniu – „Scientia et labor”
awers: popiersie Heliodora Święcickiego 1854-1923; po okręgu napis: Lekarz ginekolog. Naukowiec. Wychowawca
Heliodor Święcicki (1854 – 1923)- lekarz ginekolog, społecznik, filantrop, założyciel i pierwszy rektor Wszechnicy Piastowskiej (od 1920 Uniwersytetu Poznańskiego). Studiował medycynę na Uniwersytecie we Wrocławiu, którą ukończył w 1877 uzyskując doktorat z medycyny i chirurgii za rozprawę na temat pielęgnowania i chorób dzieci u starożytnych Greków. W latach 1879–1883 specjalizował się w dziedzinie ginekologii i położnictwa w Lipsku, Dreźnie, Berlinie i Jenie. W 1883 osiadł w Poznaniu, gdzie obok prywatnej praktyki pracował jako asystent w Zakładzie Położniczym św. Elżbiety.
Stał się pierwszym wśród polskich lekarzy dążącym do powołania instytucji pielęgniarki środowiskowej. Jego praca naukowa obejmowała niemal 200 artykułów i rozpraw naukowych z zakresu etiologii i leczenia chorób ginekologicznych oraz anatomii i patologii ogólnej[6]. Najgłośniejszą jednak stała się wydana po raz pierwszy w Poznaniu w 1911 rozprawa O estetyce w medycynie. Członek Poznańskiego Towarzystwa Pomocy Naukowej i jego przewodniczący w latach 1885–1904; redaktor „Roczników PTPN” (1888–1903), a później „Nowin Lekarskich”. Wiceprezesem, a od 1915 r. prezes Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. We własnym zakresie przez szereg lat opiekował się polską biedotą otaczając ją pomocą materialną i zapewniając dostęp do książek w języku polskim. W 1900 otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego, a w 1912 w uznaniu jego wiedzy i osiągnięć rząd pruski przyznał mu tytuł profesora[6][8].
Po odzyskaniu niepodległości rozpoczął starania o powstanie Uniwersytetu Poznańskiego, którego został pierwszym Rektorem (wybierany na tą funkcję sześciokrotnie). Zmarł nagle w 1923 r. Żałoba po śmierci Heliodora Święcickiego na Uniwersytecie trwała rok. W tym czasie odstąpiono od organizowania wszelkich uroczystości – jedyny wyjątek stanowiły uroczyste obchody 7 maja 1924 5. rocznicy powstania uczelni, które w całości poświęcono pamięci jego założyciela i pierwszego rektora. W gmachu Collegium Minus UAM odsłonięto tablicę pamiątkową – symbol wdzięczności. 14 listopada 1946 szczątki jego przeniesiono na tzw. Skałkę Poznańską, do krypty Zasłużonych Wielkopolan kościoła św. Wojciecha w Poznaniu.
