Medal wydany przez Towarzystwo Internistów Polskich mający na celu upamiętnienie wybitnych lekarzy.
awers: w centralnej części : 1909 SOCIETAS MEDICINAE INTERNAE POLONA; dookoła 7 portretów:
Maciej z Miechowa (1457 – 1523) – lekarz, historyk, geograf, alchemik, rajca miasta Krakowa. Lekarz nadworny Zygmunta I Starego; najsłynniejszy astronom krakowski. Medycynę studiował prawdopodobnie w Bolonii. Profesor Akademii Krakowskiej, której był dziekanem, potem rektorem (1501-1519). Autor pierwsze polskiej drukowanej książki medycznej „O epidemii dżumy” (1508 r.). Znany z działalności charytatywnej, fundator szpitali i szkół oraz II katedry medycyny w Akademii Krakowskiej (1502r.). Pochowany w Katedrze Wawelskiej.
Józef Struś (1510 – 1568) – humanista, tłumacz, nadworny lekarz Zygmunta Starego i Zygmunta Augusta, dwukrotny burmistrz Poznania w latach 1557-1559, naukowiec wsławiony badaniami tętna.
W latach 1525-1529 odbył studia lekarskie na Akademii Krakowskiej. Po uzyskaniu tytułu bakałarza wrócił na krótko do Poznania i zbliżył się do najpotężniejszego wielkopolskiego rodu magnackiego Górków oraz dworu arcybiskupa gnieźnieńskiego Jana Latalskiego. W 1532 rozpoczął studia na Uniwersytecie w Padwie. Podczas studiów rozpoczął tłumaczenie dzieł Galena i Hipokratesa, jeszcze w trakcie studiów w 1535 nadano mu godność wicerektora uniwersytetu, a pod koniec tego samego roku, po zdanych egzaminach, uzyskał tytuł doktora i profesora nadzwyczajnego medycyny teoretycznej. W 1537 na prośbę J. Chojeńskiego – kanclerza Uniwersytetu Krakowskiego wrócił do Krakowa, gdzie podjął wykłady, jednak gdy po śmierci kanclerza i zwolnieniu przez to katedry medycyny nie otrzymał jej przeniósł się do Poznania, gdzie został lekarzem Andrzeja Górki. W 1555 w drukarni Oporina, w Bazylei wydał wynik 20-letnich badań: Sphygmicae artis iam mille ducentos annos perditae et desideratae libri V., w którym wyróżnił podstawowe pięć typów tętna, ich znaczenie diagnostyczne oraz zaznaczył wpływ temperatury i stanu nerwowego na tętno. Określany jako najsławniejszy w swym czasie lekarz w Europie, którym Akademia Padewska się szczyciła, że w niej był profesorem publicznym nauki lekarskiej; a Filip II – król hiszpański, kilka razy rady jego zasięgał.
Zmarł na dżumę, zaraziwszy się nią podczas niesienia pomocy ubogiej ludności w czasie epidemii. Pochowany w kolegiacie św. Marii Magdaleny w Poznaniu.
Antoni Gluziński (1856-1935) – polski lekarz internista, patolog, klinicysta i nauczyciel. Profesor nadzwyczajny patologii ogólnej na Uniwersytecie Jagiellońskim. Po stworzeniu Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Lwowskiego w 1897 objął tam posadę z poleceniem zorganizowania tamże kliniki. Profesor zwyczajny chorób wewnętrznych na Uniwersytecie Lwowskim. W latach 1905-1906 był rektorem Uniwersytetu Lwowskiego. Po przeniesieniu do Warszawy został szefem katedry Uniwersytetu Warszawskiego, kierownikiem Kliniki Chorób Wewnętrznych (do 1931 r.) oraz dziekanem Wydziału Lekarskiego. Antoni Gluziński jest autorem prac o fizjologii, patologii i diagnostyce przewodu pokarmowego. Za sprawą jego organizacji kliniki, osiągnięć naukowych i w kształceniu medyków powstało określenie „szkoły Gluzińskiego”. Jest także jednym z założycieli Towarzystwa Internistów Polskich oraz Towarzystwa Walki z Gruźlicą. Jest twórcą stosowanej przez pół wieku w całej Europie metody wczesnego rozpoznawania raka żołądka. Organizator pierwszej polskiej przychodni przeciwgruźliczej. Był czynnym członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Umiejętności. Honorowy członek wielu towarzystw lekarskich (Praga, Zagrzeb, Belgrad, Kraków, Lwów, Warszawa, Poznań, Wino, Katowice, w praktyce niemal wszystkich towarzystw polskich). Doktor honoris causa Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie; pierwszy honorowy prezes Związku Lekarzy Słowiańskich; prezes sekcji balneolekarskiej Krajowego Związku Zdrojowisk i Uzdrowisk we Lwowie.
Witold Orłowski (1874 – 1966) – lekarz internista. Studiował medycynę na Wojskowej Akademii Medycznej w Petersburgu. Doktorat z medycyny uzyskał w 1900 r., a trzynaście lat później tytuł profesora zwyczajnego Uniwersytetu w Kazaniu. W roku 1920 powołany został na katedrę medycyny wewnętrznej Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie wykładał do 1925, po czym przeniósł się do Warszawy, gdzie był dyrektorem II Kliniki Wewnętrznej.
Był pionierem fizjopatologii i biochemii w tej klinice. Autor rozpraw o charakterze doświadczalno-klinicznym z zakresu przemiany materii i przewodu pokarmowego. W czasie okupacji uczestniczył w tajnym nauczaniu medycyny. W 1943 grupa żydowskich lekarzy przekazała mu wyniki badań nad głodem prowadzonych w Getcie warszawskim, co umożliwiło ich opublikowanie po zakończeniu wojny.
Członek Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, Polskiej Akademii Umiejętności i Polskiej Akademii Nauk. Redaktorem naczelnym Polskiego Archiwum Medycyny Wewnętrznej (1928–1948). Otrzymał liczne doktoraty honoris causa m.in. Akademii Medycznej w Łodzi (1958) i Uniwersytetu Jagiellońskiego (1964). Był autorem przeszło 200 prac naukowych, szczególnie z zakresu kardiologii.
Walery Jaworski (1849 – 1924) – lekarz, profesor, jeden z pionierów polskiej gastrologii. Absolwent wydziału lekarskiego Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie; profesor zwyczajny od 1895 r. Pionier radiologii – w 1896 r. zorganizował i kierował pierwszą w Krakowie uniwersytecką pracownią rentgenowską, w której wykonał pierwsze na świecie badania radiologiczne żołądka z kontrastem (dwutlenek węgla). W latach 1906-1919 pełnił funkcję kierownika Katedry Chorób Wewnętrznych oraz dyrektora Kliniki Lekarskiej. W 1920 przeszedł na emeryturę. W uznaniu zasług dla rozwoju medycyny i nauki w Polsce otrzymał w 1921 roku tytuł honorowego profesora UJ. Zajmował się kwestiami trawienia, mechanizmem i chemizmem czynności żołądka. W opublikowany w 1899 r. Podręczniku chorób żołądka opisał bakterie Helicobacter pylori, sugerując, że mogą one powodować choroby układu trawienia. Ponieważ książka ukazała się tylko w języku polskim, a Jaworskiemu nie udało się wyhodować tych bakterii w warunkach laboratoryjnych, jego odkrycie przeszło bez echa. W 2005 r. za ich ponowne odkrycie i potwierdzenie tej tezy prof. Jaworskiego – Robin Warren i Barry Marshall zostali uhonorowani Nagrodą Nobla. Prof. Walery Jaworski w 1900 r. założył w Krakowie pierwsze w Polsce Muzeum Historii Medycyny. nazwano tzw. objaw Jaworskiego, który ma znaczenie w rozpoznaniu zapalenia wyrostka robaczkowego.
Tytus Chałubiński (1890 – 1889) – lekarz, profesor patologii, botanik (briolog), działacz społeczny i polityczny, filantrop, wykładowca akademicki, filozof medycyny, taternik i miłośnik przyrody, powstaniec węgierski, pisarz. Jako pierwszy lekarz pochodzenia polskiego zdobył międzynarodową sławę i poważanie; uznawany za najwybitniejszego Polaka drugiej połowy XIX w. Współtwórca Towarzystwa Tatrzańskiego; prekursor polskiego klimatolecznictwa. Dzięki jego staraniom Zakopane zyskało pod koniec XIX wieku status stacji klimatycznej jako kurort wspomagający leczenie chorób płucnych. Medycynę studiował w latach na Akademii Medyko-Chirurgicznej w Wilnie, później na Uniwersytecie Dorpackim i na Uniwersytecie Juliusza i Maksymiliana w Würzburgu, gdzie uzyskał dyplom lekarza. Od roku 1845 mieszkał w Warszawie, gdzie rozpoczął praktykę lekarską w Szpitalu Ewangelickim. Prowadził także praktykę prywatną, cieszącą się ogromną popularnością. W 1856 roku został ordynatorem w Szpitalu Dzieciątka Jezus – największym w Warszawie. Złożywszy wymagane egzaminy, w roku 1846 Tytus Chałubiński podjął pracę lekarską w Warszawie, przyjmując chorych we własnym gabinecie oraz w Szpitalu Ewangelickim. Szybko stał się sławnym lekarzem, zarówno dzięki swojemu talentowi (zwłaszcza w dziedzinie diagnostyki), jak i chęci do bezinteresownego wspierania potrzebujących. Ponieważ wystarczały mu dochody z prywatnej praktyki, całą pensję szpitalną przeznaczał na potrzeby chorych. Brał intensywny udział w pracach Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego, wygłaszając odczyty i dyskutując nad nowymi teoriami. Dowodził przydatności w medycynie patomorfologii, będącej wówczas bardzo nowoczesną nauką, a także badań fizykalnych; zachęcał do wstrzemięźliwości w jedzeniu i rezygnacji z używania lekarstw, których skuteczność nie jest dowiedziona; sprzeciwiał się stosowaniu opioidów z wyjątkiem stanów terminalnych. Polecał wywoływanie wymiotów żółciowych we wczesnej fazie przebiegu cholery; choć obecnie metoda ta jest uważana za bezpodstawną, osiągał z nią wyjątkowo dobre w swoich czasach rezultaty kliniczne.
Jan Jonston (1603 – 1675) – przyrodoznawca, historyk, filozof, pedagog, lekarz, pisarz medyczny i przyrodniczy; swoje prace publikował jako Joannes Jonstonus. Europejską rangę naukową zyskał jako autor prac z dziedziny historii naturalnej , a jego dzieła były tłumaczone i wielokrotnie wznawiane. W 1632, wkrótce został lekarzem nadwornym wojewodzica Bogusława Leszczyńskiego oraz lekarzem miejskim miasta Leszna. W tym samym roku uzyskał doktorat z medycyny na Uniwersytecie w Lejdzie i Cambridge. Jonston stworzył wybitne dzieła typu encyklopedycznego. Zgłębiał filozofię, teologię oraz nauki przyrodnicze – szczególne zasługi ma w dziedzinie entomologii, botaniki i ornitologii.
rewers: w części centralnej otwarta księga na lasce Eskulapa i terminy medyczne: PULMO, COR, HEPAR, REN, LIEN, PANCREAS, VETRICULUS, SANGUIS, COLON (tł.: płuca, serce, wątroba, nerki, zastawka, trzustka, komora, krew, okrężnica); na krawędzi: TOWARZYSTWO INTERNISTÓW POLSKICH
sygnatura: Edward Gorol
