Pamiątkowy medal Wojskowego Instytutu Higieny i Epidemiologii im. Gen. K. Kaczkowskiego z wizerunkiem patrona – Gen. Karola Kaczkowskiego, 1797-1867
wersja srebrna i brązowa
znak Mennicy Warszawskiej
Karol Maciej Kaczkowski (1797 – 1867) – polski lekarz, profesor Uniwersytetu Warszawskiego, lekarz przyboczny księżnej łowickiej Joanny Grudzińskiej, pionier medycyny ratunkowej. W randze generała – naczelny lekarz armii polskiej w Powstaniu Listopadowym (1830/1831).
W 1821 ukończył studia w Wilnie, broniąc się pracą doktorską o kołtunie i powrócił do Krzemieńca jako doktor medycyny, gdzie został wykładowcą w Liceum Krzemienieckim. Rozpoczął wówczas także pracę naukową w tematach: szczepień przeciwko ospie, higieny i zdrowia fizycznego. W styczniu 1830 został profesorem Katedry Medycyny Praktycznej i Kliniki Terapeutycznej Królewskiego UW.
Po wybuchu Powstania Listopadowego, mianowany generałem sztabslekarzem armii Królestwa. Przed bitwą o Olszynkę Grochowską zorganizował nowoczesną służbę sanitarną w tym noszowych działających na polu bitwy, którzy ewakuowali rannych do lazaretów. Opiekę zapewniano także rannym żołnierzom rosyjskim, którymi opiekowali się rosyjskojęzyczni felczerzy.
Własne praktyki propagował w formie zaleceń i okólników dla lekarzy wojskowych – m.in. dezynfekcję przy pomocy chlorku wapnia. W czasie epidemii cholery po bitwie pod Iganiami, zorganizował szpitale choleryczne (izolacja choleryków od pozostałych pacjentów) m.in. w Mieni i Warszawie.
Po upadku powstania wyjechał najpierw do Elbląga, gdzie zaangażował się w zwalczanie cholery. Następnie osiadł we Lwowie. Był jednym z autorów haseł do 28 tomowej Encyklopedii Powszechnej Orgelbranda z lat 1859–1868.
Po wybuchu Powstania Styczniowego (1863 r.), mimo podeszłego wieku, został zesłany z Odessy, gdzie przebywał na leczeniu, do Wałujek w Gubernii woroneskiej. Wiosną 1867 r. uzyskał pozwolenie opuszczenia Gubernii pod warunkiem stałego zamieszkania w Chersoniu, dokąd przybył w lipcu i zmarł we wrześniu tegoż roku.
