Pamiątkowy medal wydany z okazji IV Konferencji Sekcji Chirurgii Onkologicznej, która odbyła się w Lublinie w dniach 21-25 kwietnia 1987 r.
IV Konferencja Sekcji Chirurgii Onkologicznej, 1987 r.
Kategoria: Chirurgia
XX Zjazd PTOiTr, 1974 r.
Pamiątkowy medal wybity z okazji XX Zjazdu Polskiego Towarzystwa Ortopedów i Traumatologów w 1974 r. w Krakowie.
rewers: PTOiTR Ireneusz Wierzejewski 1928
średnica: 8 cm
Ireneusz Wierzejewski (1881 – 1930) – polski ortopeda, profesor Uniwersytetu Poznańskiego, polityk, senator II kadencji w II RP, generał brygady Wojska Polskiego.
Dyplom lekarza otrzymał w 1908 r. na Uniwersytecie Ludwika i Maksymiliana w Monachium. Początkowo pracował w sanatoriach, a następnie klinice chirurgii i ortopedii w Monachium oraz w Berlińsko-Brandenburskim Zakładzie Leczniczo-Wychowawczym dla Kalek w Berlinie. W 1911 r. przeniósł się do Poznania, gdzie objął stanowisko dyrektora i naczelnego lekarza w powstającym Poznańskim Zakładzie Ortopedycznym im. Gąsiorowskich, pierwszym szpitalu ortopedycznym na ziemiach polskich (oficjalne otwarcie w 1913 r.).
Podczas I wojny światowej, niemieckie ministerstwo obrony mianowało Wierzejewskiego doradczym ortopedą przy V Korpusie. Piastując to stanowisko, kierował szpitalem, specjalizując się w leczeniu amputacji i urazów szczękowych, a także w leczeniu postrzałowych uszkodzeń nerwów obwodowych zostając światowym autorytetem w tej dziedzinie.
Od listopada 1918 stał na czele lekarsko-wojskowej organizacji związanej z Polską Organizacją Wojskową zaboru pruskiego. W tym okresie kierował również założonym przez siebie Towarzystwem Czerwonego Krzyża w Poznaniu. W 1918 r. zapobiegł ewakuacji z Poznania zapasów medycznych w głąb Rzeszy. W Powstaniu Wielkopolskim stanął na czele akcji pomocy medycznej w Poznaniu (organizacja korpusu sanitarnego). W późniejszym okresie mianowany naczelnym lekarzem armii wielkopolskiej.
W 1920 r. otrzymał nominację na szefa sanitarnego 1 Armii, w późniejszym okresie został wyznaczony na stanowisko inspektora sanitarnego Dowództwa Okręgu Generalnego „Poznań” i „Pomorze”.
W 1921 Rada Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Poznańskiego zleciła doktorowi Wierzejewskiemu zorganizowanie pierwszej w kraju kliniki ortopedii.
W 1928 założył Polskie Towarzystwo Ortopedyczne i Traumatologiczne (PTOiTR) oraz współorganizował jego pierwszy zjazd w Poznaniu.
Prof. Wierzejewski był założycielem i redaktorem naczelnym (do 1930) czasopisma Chirurgia Narządów Ruchu i Ortopedia Polska.
Opublikował około 30 prac, oraz skonstruował aparat subluksacyjny do usuwania nadwichnięć w stawie kolanowym.
Nazywany ojcem polskiej ortopedii, pozostawił po sobie wybitnych uczniów takich jak Franciszek Raszeja i Wiktor Dega, którzy kontynuowali jego dzieł.
