Tłumaczenie tekstu z wewnątrz: Szpital św. Wojciecha, zawdzięcza swoją nazwę wielkiemu biskupowi Wojciechowi, który według tradycji sprowadził do Opola wiarę świętą i głosił ją na naszej górze, który zginął śmiercią męczeńską w 997 r.
We wczesnym średniowieczu był przytulnym domem dla synów św. Dominika, szkołą świętości; w jego murach żył i zmarł w 1245 r. święty Herrman von Oppeln. W okresie sekularyzacji dom ten służył państwu, aż w 1843 r. został przejęty na cele charytatywne przez ówczesnego proboszcza opolskiego, kanonika Gaertha. –
Pracę rozpoczęto od kilku sierot – a dziś? – Kolejne małe strony pokazują nam, że Boże błogosławieństwo spoczywa na jego pracy.
Szpital o.o. Bonifratrów, zlokalizowany początkowo u zbiegu ulic św. Jana i św. Marka został ufundowany w 1609 roku przez Waleriana Montelupiego. Przez 200 lat zapewniał (jak na ówczesne czasy) wysoki poziom usług medycznych dzięki wykwalifikowanej kadrze lekarskiej. W 1812 roku wskutek zabiegów biskupa krakowskiego Andrzeja Gawrońskiego król saski i wielki książę warszawski Fryderyk August Wettyn wydał dekret, na mocy którego Bonifratrzy otrzymali na własność opuszczony klasztor wraz z ogrodem i kościół Trynitarzy pw. Świętej Trójcy przy obecnej ulicy Krakowskiej. Z wielkim wysiłkiem odremontowali nową siedzibę i znów otworzyli szpital. Autonomia Galicji i objęcie prezydentury miasta przez Józefa Dietla (lekarza i społecznika) poprawiło nieco sytuację Konwentu i Szpitala. Złote lata jego działalności zaczęły się od 1891 r. i wyboru na przeora Morawianina Laetusa Bernatka, który postanowił wybudować nowy szpital. Okazją do realizacji tego zamysłu stał się jubileusz 50-lecia panowania cesarza Franciszka Józefa. Zwołana w marcu 1897 roku, w Wiedniu kapituła prowincji austriacko-czeskiej zaakceptowała pomysł L. Bernatka dotyczący wybudowania nowego szpitala w Krakowie, przy ulicy Trynitarskiej. Autorem projektu szpitala był znany architekt, profesor Krakowskiej Wyższej Szkoły Techniczno-Przemysłowej, Teodor Talowski. Całkowity koszt budowy nowego szpitala wyniósł 450 tys. koron, z czego 369,6 tys. pochodziło ze składek społeczeństwa. Uroczyste otwarcie i poświęcenie Szpitala przez ks. kardynała Jana Puzynę odbyło się 7 października 1906 roku. Szpital w dniu otwarcia liczył 100 łóżek i posiadał oddziały: wewnętrzny z pododdziałem gruźliczym, chirurgiczny, skórno-weneryczny z ambulatoriami, ponadto ambulatoria dentystyczne i okulistyczne oraz aptekę. Wyposażony w centralne ogrzewanie, elektryczne oświetlenie złożone ze 130 lamp żarowych, wentylację, zimną i ciepłą wodę oraz specjalistyczną aparaturę medyczną był jednym z najnowocześniejszych szpitali Galicji. Rok 1918 i odrodzenie się w 1922 roku Prowincji Polskiej Zakonu Bonifratrów zaowocowało rozbudową budynku, uzupełnianiem wyposażenia o nowoczesną aparaturę medyczną, zatrudnianiem najlepszych lekarzy stosujących nowe metody leczenia. Po wybuchu II wojny światowej przez wszystkie lata niemieckiej okupacji Szpital pozostawał w rękach Bonifratrów. Znaleźli w nim zatrudnienie wybitni lekarze zwalniani z przejętych przez Niemców krakowskich klinik. 1 stycznia 1949 roku decyzją nowych władz Szpital został upaństwowiony, a w październiku 1950 roku przeszedł całkowicie pod Zarząd Miasta Krakowa. Braciom zakazano wstępu na teren Szpitala, czego dobitnym wyrazem stało się zamurowanie przejścia łączącego go z Konwentem. Szpital otrzymał imię Edmunda Biernackiego, patologa i neurologa, filozofa medycyny. 1 stycznia 1997 r. Szpital wrócił do Zakonu. Tym samym stał się pierwszym niepaństwowym szpitalem w Polsce, pw. św. Jana Grandego, reformatora hiszpańskiego szpitalnictwa.
Cesarz Franciszek Józef odwiedzających rannych w Szpitalu w Wiedniu z chirurgiem Sztabu Generalnego Cesarza Ritter von Kerzl i chirurgiem Sztabu Generalnego Kopriva.
Na awersie: rycina z widokiem na Szpital Św. Tadeusza w Łowiczu. Nadruk w języku polskim, rosyjskim i katalońskim. W lewym górnym rogu odręcznie zapisano datę 20.5.15. Nad nadrukami odręczny zapis – nieczytelny. Na rewersie: nadruk: Carte postale – pocztówka. Widoczny stempel (poczty polowej ?) – S.B. Landst. Inf. Bat. Maissen 1Komp. Treść w języku niemieckim mało czytelna. Adresat Frey z Drezna (?)
Inicjatorem i założycielem – początkowo Domu Zdrowia – był ks. prałat Tadeusz Łobieński – członek Warszawskiej Rady Głównej Opiekuńczej. 15 maja 1845 r. odbyło się poświęcenie nowego budynku po przekształceniu części budynków prymasowskich w pobliżu Zamku Prymasowskiego na rogu trasy kutnowskiej i ulicy Podrzecznej. Plany nowego szpitala opracował Henryk Marconi –architekt warszawski. Otrzymał on nazwę Szpitala Św. Tadeusza, od imienia jego założyciela. Szpital przetrwał do 1939 roku. W pierwszych dniach wojny, 6 września w czasie niemieckiego nalotu bombowego wybuchł pożar, szpital pośpiesznie ewakuowano do jednej ze szkół (na Bratkowicach), a następnie do budynku klasztoru sióstr Bernardynek przy ulicy Sienkiewicza.
