Cegiełka Funduszu Socjalno-Rozwojowego „Zdrowie” o nominale 50 zł
emitent: Federacja Związków Zawodowych Pracowników Ochrony Zdrowia; na rewersie pieczątka: Ta cegiełka to lepsze warunki Twojego wypoczynku i leczenia
dr Antonina de Castellatti-Gotin Purzycka (de domo Podberewska) ur. 10.01.1893 r. w Dworzyszczach (Litwa), zm. 3.04.1981 r. w Warszawie; lekarz pediatra; absolwentka Instytutu Medycznego w Petersburgu i Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Warszawskiego (1923 r.). Zawodowo związana z Częstochową, Sosnowcem i Warszawą.
Instytut Medyczny w Petersburgu
Uniwersytet Warszawski
Wojna polsko-bolszewicka (1919-1921), Szpital Wojskowy w Wilnie, Szpital Mokotowski w Warszawie
Akt ślubu
Częstochowa 1923-1937
Sosnowiec 1937-1951
Podróż życia – wycieczka do Francji 4 lipca – 25 lipca 1935 r.
Odznaczenia
Leporello z 15 widokami w formie karty pocztowej.
Tłumaczenie tekstu z wewnątrz: Szpital św. Wojciecha, zawdzięcza swoją nazwę wielkiemu biskupowi Wojciechowi, który według tradycji sprowadził do Opola wiarę świętą i głosił ją na naszej górze, który zginął śmiercią męczeńską w 997 r.
We wczesnym średniowieczu był przytulnym domem dla synów św. Dominika, szkołą świętości; w jego murach żył i zmarł w 1245 r. święty Herrman von Oppeln. W okresie sekularyzacji dom ten służył państwu, aż w 1843 r. został przejęty na cele charytatywne przez ówczesnego proboszcza opolskiego, kanonika Gaertha. –
Pracę rozpoczęto od kilku sierot – a dziś? – Kolejne małe strony pokazują nam, że Boże błogosławieństwo spoczywa na jego pracy.
Szpital o.o. Bonifratrów, zlokalizowany początkowo u zbiegu ulic św. Jana i św. Marka został ufundowany w 1609 roku przez Waleriana Montelupiego. Przez 200 lat zapewniał (jak na ówczesne czasy) wysoki poziom usług medycznych dzięki wykwalifikowanej kadrze lekarskiej. W 1812 roku wskutek zabiegów biskupa krakowskiego Andrzeja Gawrońskiego król saski i wielki książę warszawski Fryderyk August Wettyn wydał dekret, na mocy którego Bonifratrzy otrzymali na własność opuszczony klasztor wraz z ogrodem i kościół Trynitarzy pw. Świętej Trójcy przy obecnej ulicy Krakowskiej. Z wielkim wysiłkiem odremontowali nową siedzibę i znów otworzyli szpital. Autonomia Galicji i objęcie prezydentury miasta przez Józefa Dietla (lekarza i społecznika) poprawiło nieco sytuację Konwentu i Szpitala. Złote lata jego działalności zaczęły się od 1891 r. i wyboru na przeora Morawianina Laetusa Bernatka, który postanowił wybudować nowy szpital. Okazją do realizacji tego zamysłu stał się jubileusz 50-lecia panowania cesarza Franciszka Józefa. Zwołana w marcu 1897 roku, w Wiedniu kapituła prowincji austriacko-czeskiej zaakceptowała pomysł L. Bernatka dotyczący wybudowania nowego szpitala w Krakowie, przy ulicy Trynitarskiej. Autorem projektu szpitala był znany architekt, profesor Krakowskiej Wyższej Szkoły Techniczno-Przemysłowej, Teodor Talowski. Całkowity koszt budowy nowego szpitala wyniósł 450 tys. koron, z czego 369,6 tys. pochodziło ze składek społeczeństwa. Uroczyste otwarcie i poświęcenie Szpitala przez ks. kardynała Jana Puzynę odbyło się 7 października 1906 roku. Szpital w dniu otwarcia liczył 100 łóżek i posiadał oddziały: wewnętrzny z pododdziałem gruźliczym, chirurgiczny, skórno-weneryczny z ambulatoriami, ponadto ambulatoria dentystyczne i okulistyczne oraz aptekę. Wyposażony w centralne ogrzewanie, elektryczne oświetlenie złożone ze 130 lamp żarowych, wentylację, zimną i ciepłą wodę oraz specjalistyczną aparaturę medyczną był jednym z najnowocześniejszych szpitali Galicji. Rok 1918 i odrodzenie się w 1922 roku Prowincji Polskiej Zakonu Bonifratrów zaowocowało rozbudową budynku, uzupełnianiem wyposażenia o nowoczesną aparaturę medyczną, zatrudnianiem najlepszych lekarzy stosujących nowe metody leczenia. Po wybuchu II wojny światowej przez wszystkie lata niemieckiej okupacji Szpital pozostawał w rękach Bonifratrów. Znaleźli w nim zatrudnienie wybitni lekarze zwalniani z przejętych przez Niemców krakowskich klinik. 1 stycznia 1949 roku decyzją nowych władz Szpital został upaństwowiony, a w październiku 1950 roku przeszedł całkowicie pod Zarząd Miasta Krakowa. Braciom zakazano wstępu na teren Szpitala, czego dobitnym wyrazem stało się zamurowanie przejścia łączącego go z Konwentem. Szpital otrzymał imię Edmunda Biernackiego, patologa i neurologa, filozofa medycyny.
1 stycznia 1997 r. Szpital wrócił do Zakonu. Tym samym stał się pierwszym niepaństwowym szpitalem w Polsce, pw. św. Jana Grandego, reformatora hiszpańskiego szpitalnictwa.
źródło: https://bcmbonifratrzy.pl/o-nas/historia-krakow/
Cesarz Franciszek Józef odwiedzających rannych w Szpitalu w Wiedniu z chirurgiem Sztabu Generalnego Cesarza Ritter von Kerzl i chirurgiem Sztabu Generalnego Kopriva.
Na awersie: rycina z widokiem na Szpital Św. Tadeusza w Łowiczu. Nadruk w języku polskim, rosyjskim i katalońskim. W lewym górnym rogu odręcznie zapisano datę 20.5.15. Nad nadrukami odręczny zapis – nieczytelny. Na rewersie: nadruk: Carte postale – pocztówka. Widoczny stempel (poczty polowej ?) – S.B. Landst. Inf. Bat. Maissen 1Komp. Treść w języku niemieckim mało czytelna. Adresat Frey z Drezna (?)
Inicjatorem i założycielem – początkowo Domu Zdrowia – był ks. prałat Tadeusz Łobieński – członek Warszawskiej Rady Głównej Opiekuńczej. 15 maja 1845 r. odbyło się poświęcenie nowego budynku po przekształceniu części budynków prymasowskich w pobliżu Zamku Prymasowskiego na rogu trasy kutnowskiej i ulicy Podrzecznej. Plany nowego szpitala opracował Henryk Marconi –architekt warszawski. Otrzymał on nazwę Szpitala Św. Tadeusza, od imienia jego założyciela. Szpital przetrwał do 1939 roku.
W pierwszych dniach wojny, 6 września w czasie niemieckiego nalotu bombowego wybuchł pożar, szpital pośpiesznie ewakuowano do jednej ze szkół (na Bratkowicach), a następnie do budynku klasztoru sióstr Bernardynek przy ulicy Sienkiewicza.
Medal wydany na 70 lecie Towarzystwa Lekarkiego w Częstochowie (1971 r.)
awers: Władysław Biegański 1857 – 1917
rewers: Towarzystwo Lekarskie Częstochowskie 1901 – 1971; na środku duże godło lekarskie, w które został wpleciony herb Częstochowy
Autor: Edward Gorol (sygnatura)
Władysław Biegański (ur. w 1857 w Grabowie nad Prosną, zm. 1917 r. w Częstochowie) –lekarz internista, doktor medycyny, teoretyk logiki i psychologii, filozof, działacz społeczny. Zajmował się niemal wszystkimi dziedzinami medycyny, szczególnie chorobami zakaźnymi, diagnostyką chorób i logiką w medycynie. Absolwent wydziału medycznego Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego (1880 r.) w 1883 osiadł na stałe w Częstochowie. Prowadził praktykę prywatną oraz pracował jako lekarz szpitalny i miejski, a także jako oddziałowy lekarz Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. Jako dyrektor szpitala miejskiego przekształcił go w liczący się ośrodek leczniczo-naukowy regionu. Współzałożyciel i prezes Towarzystwa Lekarskiego Częstochowskiego (1901–1917); twórca i prezes Towarzystwa Dobroczynności dla Chrześcijan; pierwszy prezes Oddziału Częstochowskiego Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego, a także założycielem Towarzystwa Higienicznego. Inicjator utworzenia Biblioteki Miejskiej w Częstochowie (noszącej obecnie jego imię) oraz I Gimnazjum Polskiego w Częstochowie. Władysław Biegański jest jedną z najbardziej popularnych postaci w historii polskiej medycyny.
Władysław Biegański (ur. w 1857 w Grabowie nad Prosną, zm. 1917 r. w Częstochowie) –lekarz internista, doktor medycyny, teoretyk logiki i psychologii, filozof, działacz społeczny. Zajmował się niemal wszystkimi dziedzinami medycyny, szczególnie chorobami zakaźnymi, diagnostyką chorób i logiką w medycynie. Absolwent wydziału medycznego Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego (1880 r.) w 1883 osiadł na stałe w Częstochowie. Prowadził praktykę prywatną oraz pracował jako lekarz szpitalny i miejski, a także jako oddziałowy lekarz Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. Jako dyrektor szpitala miejskiego przekształcił go w liczący się ośrodek leczniczo-naukowy regionu. Współzałożyciel i prezes Towarzystwa Lekarskiego Częstochowskiego (1901–1917); twórca i prezes Towarzystwa Dobroczynności dla Chrześcijan; pierwszy prezes Oddziału Częstochowskiego Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego, a także założycielem Towarzystwa Higienicznego. Inicjator utworzenia Biblioteki Miejskiej w Częstochowie (noszącej obecnie jego imię) oraz I Gimnazjum Polskiego w Częstochowie. Władysław Biegański jest jedną z najbardziej popularnych postaci w historii polskiej medycyny.
źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/W%C5%82adys%C5%82aw_Biega%C5%84ski
W. BIEGAŃSKI 1857 – 1917 UCZONY LEKARZ FILOZOF SPOŁECZNIK
Pamiątkowy medal z X Międzynarodowego Kongresu Neurologicznego w Barcelonie w 1973 r.
awers: w środku wypukłe profile; po okręgu: PIO DEL RIO HORTEGA / OTFRID FOERSTER
rewers: w części centralnej kula ziemska z widocznymi kontynentami, pod spodem: BARCELONA 1973, poniżej herb Barcelony; w otoku od góry: X CONGRESO INTERNACIONAL NEUROLOGIA
Pío del Río-Hortega ur. 1882 r. w Portillo – zm. 1945 r. w Buenos Aires; lekarz neurolog, neuroanatom i neuropatolog. Jeden z czołowych przedstawicieli hiszpańskiej szkoły neurologicznej. Po wybuchu wojny domowej w 1936 r., wyemigrował najpierw do Paryża, gdzie przez rok pracował w Hôpital de la Pitié, a potem jako kierownik Laboratory of Neuropathology of the Department of Surgery at the Radcliffe Infirmary Uniwersytetu w Oksfordzie. Po wybuchu II wojny światowej zdecydował się wyjechać do Argentyny, gdzie prowadził własny instytut: Instituto de Investigaciones Histológicas e Histopatológicas, którym kierował do śmierci w 1945 roku. Jego nazwiskiem nazwano komórki mikrogleju (tzw. komórki Hortegi).Odkrycia Río-Hortegi są podstawą postępu w rozumieniu mikroskopowej anatomii układu nerwowego. Swoich odkryć dokonał dzięki opracowanej przez siebie metodzie barwienia histologicznego – barwieniu amoniakalnym węglanem srebra. Był dwukrotnie nominowany do Nagrody Nobla w 1928 r. i 1937 r.
Otfrid Foerster ur. 1873 r. we Wrocławiu – zm. 1941 r. we Wrocławiu; lekarz neurolog, profesor Uniwersytetu Wrocławskiego. Pionier światowej neurochirurgii. Studiował na Uniwersytecie Wrocławskim oraz Kolonii i Fryburgu Bryzgowijskim. Opracował metodę uśmierzania bólu poprzez przecięcie właściwych korzeni nerwowych w rdzeniu kręgowym, aby w ten sposób przerwać drogi przewodzenia bólu. W okresie 1922-1924 r. przebywał w ZSRR, gdzie został zaproszony do udziału w leczeniu poważnie chorego Lenina. Foerster podpisał świadectwo zgonu i protokół z sekcji zwłok Lenina. Po powrocie zajmował się padaczką. Dokonał wielu operacji oraz eksperymentów i badań nad korą mózgową. Szacuje się, że w ciągu dziesięciu lat przeprowadził ponad tysiąc operacji, począwszy od epilepsji, aż po coraz liczniejsze i odważniejsze zabiegi na chorych cierpiących na nowotwory.
źródło: Pío del Río-Hortega: https://pl.wikipedia.org/wiki/P%C3%ADo_del_R%C3%ADo-Hortega Otfrid Foerster : https://pl.wikipedia.org/wiki/Otfrid_Foerster
Medal Gloria Medicinae nadawany przez Polskie Towarzystwo Lekarskie za wybitne zasługi dla medycyny, autorstwa Edwarda Gorola. Na medalu znajduje się wizerunek Józefa Strusia oraz dewiza Floreat Res Medica (Niech rozkwita medycyna). Przyznawany tylko dla 10 wybitnych lekarzy rocznie.
Józef Struś, (ur. 1510 r. w Poznaniu – zm. 1568 r. w Poznaniu) – jeden z ojców polskiej medycyny; humanista, tłumacz, nadworny lekarz Zygmunta Starego i Zygmunta Augusta, dwukrotny burmistrz Poznania (1557-1559), naukowiec wsławiony badaniami tętna.
Więcej: https://izba-lekarska.org.pl/images/PM/wrzesien2021/25/#zoom=z
Medal „Nobel w medycynie 1971”, Earl Sutherland
awers: portret, powyżej napis: THE NOBEL PRIZE IN MEDICINE 1971; poniżej : EARL SUTHERLAND
rewers: w części centralnej napis: TO THOSE WHO DURING THE PRECEDING YEAR HAVE CONFERRED THE GREATEST BENEFIT ON MANKIND FROM THE WILL OF A NOBEL (tł.: Tym, którzy w poprzednim roku sprawili ludzkości największą korzyść, z woli Nobla)
Earl Wilbur Sutherland Jr., ur. 1915 w Burlingame – zm. 1974 w Miami. Amerykański lekarz fizjolog, profesor na Uniwersytecie Vanderbilta w Nashville. Absolwent Washington University School of Medicine w St. Louis (1942 r.). Prowadził badania naukowe dotyczące mechanizmów działania hormonów. Za badania dotyczące roli cyklicznego adenozynomonofosforanu (cAMP) w regulacji hormonalnej otrzymał w 1971 roku Nagrodę Nobla w dziedzinie fizjologii i medycyny.
